Party time!

Afrika is voor velen het afvoerputje van de wereld. Het werelddeel van kinderarbeid, ‘moderne’ slavernij en corruptie. En om eerlijk te zijn, kan ik je daar niet op beoordelen, want met deze gedachte ben ik ook hier gekomen. Mijn eerste week liet veel contrasten zien, tussen het rijke leven en de mensen die de hele week moeten zwoegen en alleen maar hopen dat ze ’s avonds weer een fatsoenlijke maaltijd bij elkaar kunnen krijgen. Al deze mensen hebben echter een ding in gemeen, ze zijn dankbaar voor wat ze hebben en ze vieren het. Volgens Barida, Suzan en Tonbra moest ik het eens beleven, so there we go!

Ik had net wat gegeten, toen John aanbelde. Het was al weer half tien, ik moest me echt gaan haasten om op tijd te komen. Snel vloog ik me kamer door, om wat spullen bij elkaar te rapen en rende de trappen af richting de auto. Gelukkig had John de auto laten draaien zodat de airco werkte, want de warmte buiten deed me weinig goeds. We reden naar de poort van de compound, waar de dames al op me stonden te wachten. Ze waren aan het giechelen in hun auto, zoals alle dames zouden doen. Licht gespannen zat ik in mijn auto en John zei tegen mij: “I’m sure you gonna like it, just relax Bas”. Ik grijnsde, maar wist niets zinnigs uit te brengen.

Na een rit van ongeveer tien minuten, kwamen we aan bij een groot open terrein met soort van industrieel gebouw in het midden. Het terrein stond overvol met auto’s, gelukkig had de parkeerwacht nog een plaatsje vrij en John parkeerde de auto. Toen ik uit de auto sprong, stond ik meteen vast in de modder. Mezelf eruit worstelend, kwamen de drie dames mij tegemoet lopen. Ze hadden zich echt mooi aangekleed en opgemaakt. Ze hadden alle drie hakken aan van minimaal 8 centimeter, maar liepen gewoon door de modder heen alsof het er niet lag.

Aangekomen bij het gebouw, was de entree somberder dan ik had gedacht. Het was wel bevolkt, maar totaal geen feestelijke inrichten of zoiets. Wel stond er een goed belicht podium, waar 11 zanger(essen) op stonden. Hun stemmen waren als die van Mary J. Blige en Lenny Kravitz. Ter ondersteuning was er een zes koppige band, met pianist, drummer, gitaristen, saxofonist en trompetter. De muziek en gezang galmden door de ruimte heet. Het raakte me vanaf het moment dat ik binnen liep en kippenvel verscheen over mijn hele lichaam. Zo’n feest had ik nog nooit meegemaakt. Er waren wel stoelen, maar iedereen stond, danste, zong en ze keken allemaal zo gelukkig. Het was overweldigend en raakte me zelfs emotioneel om al deze zwarte mensen zo passioneel te zien.

Tot het officiële begin van het feest, tien uur, speelde de groep door. Er kwam een man van de organisatie op het podium staan en deed wat mededelingen over de afgelopen periode en over wat ons te wachten stond. Ondertussen was er zacht gezang op de achtergrond en zodra de man zijn laatste woorden sprak werd de band opgepompt en knalde het weer door het gebouw heen. Ze bouwde langzaam af en er kwam een man naar voren. De lach op zijn gezicht, deed mij vermoeden dat het een komediant was en gelijk kreeg ik. Zijn verhaal duurde maarliefst 75 minuten, maar boeide mij van begin tot eind. Suzan had een aantal keer de tranen over haar wangen lopen en de persoon die in de buurt zat van Tonbra had de slappe lach. Het verhaal ging over kansen in het leven en iets over duiven wat ik niet helemaal mee kreeg. De man kon zo gepassioneerd vertellen, dat de zwarte medemensen het gewoon beleefde. Ik heb velen zien lachen, sommige zien huilen en er waren zelfs mensen die uit het niets op stonden en luidkeels door de zaal heen riepen.

Het feest liep ten einde, de komediant, had zijn verhaal gedaan. Zelfs ik, iemand die slecht is in Engels, heb erom kunnen lachen en heb hem een daverend applaus gegeven, samen iedereen die er aanwezig was. Nadat hij het podium had verlaten kwam de band weer opzetten en klonken er weer overweldigende klanken door het gebouw. De teksten, voor mij allemaal onbekend, werden door velen mee gezongen. Het is alsof Coldplay Viva la vida zong, iedereen wist de tekst van begin tot eind.

De klanken van de band namen rond de klok van twaalf af. Het feest was aan zijn einde gekomen. Het was een echte belevenis, ik had dit niet willen missen. Halleluja! Voor het eerst in dertien jaar ben ik weer naar de kerk geweest. Een echte Afrikaanse kerk.