Is this the end?

Kedekedeng, kedekedeng. Daar zit je dan, op weg naar huis in een oerdegelijke Duitse trein. Als bagage heb ik een koffer van nog geen 17 kilo, een laptoptas met een aardig zakcentje en een hele ervaring. Voor me uit starend, niet wetend wat de toekomst gaat brengen. Ja Amsterdam Zuid in 5 minuten, maar daarna? Was mijn besluit om naar Nigeria te gaan goed? Wat heeft dat voor gevolgen voor mijn toekomst en wat wil ik nou eigenlijk? Starend naar de overheersend groene omgeving, met de ochtend dauw nog zichtbaar, komen dit soort vragen in mij op. Dit terwijl ik geniet van een jonge blonde dame die de stoep opfietst en zelf bepaald wat ze doet en welke kant ze op gaat.

Die vrijheid was ook precies hetgeen wat ik miste in Lagos. Voor vijf weken had ik een gestructureerd leven. Zoals ik beschreef in “I want to break free”. Misschien kun je aan die beperkte vrijheid wennen, of moet je het gewoon accepteren. Zodra ik de trein uitstap, zal ik mijn vrijheid terugpakken. Vanmiddag moet ik nog naar de huisarts voor een hepatitisprik. Ik ga zeker weten op de fiets, zelfs als het regent. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het weer kan.

Om de negatieve spiraal meteen de kop in te drukken: Sjezus wat heb ik genoten in Nigeria! Het was een hele ervaring om te werken, feesten, leven en zelfs te bidden met de zwarte medemens. Het Nigeriaanse volk is zo passioneel en zelfs al weten ze dat alles en iedereen corrupt is, toch zullen ze met opgeheven hoofd hun land beschermen en de hemel in prijzen. Wat aan het einde van de dag zijn het toch de blanken die corruptie naar Afrika hebben gebracht? Over mijn witte huid gesproken. Afgelopen zondag ben ik opnieuw voor de kerk gaan zitten, provocatief, wachtend op dat kleine zwarte mannetje. Hij zag me eerst niet zitten, maar met een Afrikaanse lokroep wist ik zijn aandacht te trekken.

Hij liep met zijn moeder, hand in hand. Ze kwamen nu beiden op mij af, maar aan de blik van het jongetje te zien, was hij verbaasd. Ze stonden voor me en een vinger gleed over mijn ontblote onderarm. Het jongetje keek naar zijn vinger en schudde nee. Hij keek zijn moeder wat vragend aan en zij gaf een knik. Enigszins verbaasd keek ik naar hem, terwijl hij opnieuw met zijn vinger reikte. Dit maar ging zijn nagel over mijn huid en opnieuw was meneer niet tevreden. “Mister, I really prayed for you the last weeks, but I think you have to ask for a new chance to God”. Dit antwoord had ik verwacht en daarom had ik mijn reactie al voorbereid. “My son, it will take a while before a white guy as me becomes a black, you have to be patient when you want something from God”. Blijkbaar hadden de woorden diepe impact op het jongetje. Voor een halve minuut keek hij me aan met zijn mond open, terwijl ik zijn moeder zag knikken. Om de stilte maar te verbreken zei ik het volgende: “God promised me to make me black next week, so if you don’t recognize me anymore, then you know that God is real”. Een lach en een schouderklop is wat ik kreeg. Waarschijnlijk geschokt door mijn opmerkingen en de gedachte om wit te worden, sleurde hij zijn moeder de kerk in, om zijn geloof te belijden.

Geweldig toch, die passie? Ik ben er van gaan houden en dat is ook precies de reden dat ik terug wil. Een avond uit wordt werkelijk een ervaring, discussies worden halve oorlogen maar uiteindelijk lachen ze vijf minuten later weer en is een spontane knuffel niet vreemd. Die passie en goedgelovigheid kun je ook makkelijk gebruiken in grappen. In de laatste week kwam het management (blank natuurlijk), met het idee om een health program op te zetten. In nog geen half uurtje tijd had ik een mooi verhaaltje uitgetypt dat een goede fysieke gesteldheid van het personeel extra punten zou geven in aanbestedingen. Eerst waren ze verbaasd, vooral over het zware schema, maar toen we het uitlegde kregen we alle begrip. Nog geen uur later kwam het personeel met offertes voor sportschoenen, gesponsorde bedrijfskleding en zelfs fietsen. Het management heeft de offertes in overweging genomen en resultaten zullen op Nigeriaanse snelheid merkbaar zijn in de organisatie.

Nu ik Amersfoort voorbij ben en intussen drie keer van plek heb moeten wisselen vanwege een defect reserveringssysteem (waar is de Duitse degelijkheid als je het nodig hebt?), probeer ik nog antwoord te vinden op mijn vragen.

Als de tijd werd teruggedraaid, zou ik dan opnieuw mijn zomervakantie inruilen voor deze mogelijkheid? Dat is een ja, zonder enige twijfel. Zal ik ooit terug gaan naar Nigeria? Ook hier moet ik ja zeggen. Wanneer ik terug ga? Van het bedrijf waar ik heb gewerkt ligt een aanbod om mijn afstudeerstage daar te doen. Aanlokkelijk? Mwah, dat weet ik niet. Ik ben nieuwsgierig aangelegd en ik wil ook graag andere delen van de wereld ontdekken. Als ik de verhalen van mijn broertje en anderen over Nepal lees en de foto’s zie, wil ik daar ook graag is naartoe, maar daar kan ik lastig afstuderen. Dat kan wel in China, Japan of Maleisië, dus als ik daar een kans zou krijgen, dan kan het goed zijn dat je over een half jaar blogs vanuit Azië leest. In ieder geval, dat hoop ik dan.

Voor grote ontdekkingen moet je je op nieuwe terreinen durven te begeven.