I want to break free

Daar zit ik dan, op mijn knieën, voor onbuigzame tralies. Het was ook te mooi om waar te zijn. Ik snak naar mijn vrijheid, die mij is ontnomen door een geregeld leven.

In Lagos leef ik op een compound, een terrein met allemaal dure huizen en appartementen. Ook is er een zwembad, tennisbaan, kinderspeelplein, BBQ terrein en zelfs een fitnesscentrum. Echter de drie meter hoge muur met prikkeldraad en bewaakte poort doen het in plaats van een luxe villa buurt een compound maken. Elke werkdag gaat mijn wekker om 7 uur. Als ik het lef neem om een kwartier langer in mijn bed te liggen word ik door de huisvrouw er op geattendeerd dat ik naar het werk moet. Met een lichtelijk ochtendhumeur, wat niet al te uniek is gezien mijn broertje, stap ik onder de douche en bereid mezelf voor. Als ik de woonkamer kom inwandelen, staat er een ontbijtje klaar. Een broodje gezond, met kaas, sla, tomaat en ham licht gepeperd met wat zout. Daarnaast staat een kop dampende thee en een glas met ananassap, zoals elke morgen.

Om exact 7.45 gaat de bel van mijn voordeur. Terwijl mijn vieze vaat wordt opgeruimd en ik de radio uit zet, loop ik richting de deur om mijn chauffeur de sleutels van de auto te geven. Zoals elke dag gaat het goed met Lynos en zodra we het compound afrijden, worden de deuren van de KIA Sportage automatisch gesloten. Een vriendelijke lach van de bewaker doet me eraan herinneren dat meer dan 99% van de mensen geen vlieg kwaad zou doen. De rit naar mijn werk duurt exact 9 minuten. Daar aangekomen, word ik als blanke altijd aangekeken door de rioolwerkers die al weken bij de buren bezig zijn. Ik stap uit, geniet van mijn 10 meter in het openbaar en verdwijn achter de bewaakte deuren van het kantoor.

In de middag, als ik wil gaan eten, staat mijn chauffeur alweer klaar. Ik heb de vrijheid om een restaurant te kiezen(!), maar de meesten zitten verstopt achter 4 muren met prikkeldraad en bewakers. En zo ziet mijn gemiddelde dag er hier uit. Een gedetineerde, zonder strafblad, die van gevangenis naar gevangenis wordt gereden, zonder mogelijkheid om er aan te ontsnappen. Het enige wat mij op de been houdt zijn de medegedetineerde.

Ik zit nog steeds op mijn knieën op mijn balkonnetje. Ik zie de buitenwereld aan mij voorbij razen. Ik was graag tegen de richting in gaan lopen, alleen al om de mensen te kunnen aankijken. Ik wil de plaatselijke hotspots zien, ouwehoeren met marktkooplui, achter op een taxi motor springen en de sfeer ademen op straat. Toch moet je de realiteit onder ogen zien. Lagos is een prachtige stad, maar de mensen zien blank als lopende geldbiljetten. Een tros bananen kost mij N 2.000 terwijl mijn chauffeur maar N 250 hoeft te betalen. Dan hebben we het nog niet eens over corrupte politie, douane en straatrovers.

Één keer ben ik aan het systeem ontsnapt. Ik was op het strand. Het voelde ook gewoon onwennig. Jij als blanke en weerloze jongeman in een buurt met alleen maar zwarte medemensen. Maar toch is dat waar ik van geniet. De vrijheid, zelf bepalen wat ik doe en het randje opzoeken tussen wat net wel kan en wat niet.

Voorlopig geniet ik van de kleine dingetjes die ik kan meepakken nu ik hier ben. En begrijp me niet verkeerd, ik geniet in volle teugen van wat ik wel kan doen en heb gedaan. Gisteren heb ik slakken gegeten. Ze zijn wat taai, maar met de nodige kruiden en pepers behoorlijk smaakvol. Geitenvlees zou ik, als ik jou was, niet aan beginnen. Toen ik uit eten was ik een restaurant, had ik dit besteld, maar daar had ik al na 3 happen spijt van. Geitenvlees is namelijk een van de taaiste stukken vlees die er is. Op een stukje zo groot als een dobbelsteen kauw je al snel 5 minuten en dan moet je het maar op hoop van zegen doorslikken. Nog een goede slok water erachteraan is dan geen overbodige luxe.

Inmiddels ben ik gaan zitten. Starend door de tralies, met een schuldgevoel omdat dit keer mijn verhaal niet zo smeuïg is als de vorige. Beide zijn de dagelijkse realiteit en dan te bedenken dat het in steden als Port Harcourt nog erger is. Mijn laatste we(e)k(en) hier ga ik nog genieten van wat mijn sociale omgeving hier te bieden heeft. Ik hoop nog een keertje te gaan waterskien of om nog eens naar de karaokebar te gaan. Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte en geniet van de vrijheid die je (onbewust) hebt.

Vrijheid is net als gezondheid, je leert het pas waarderen wanneer het je het kwijt bent.