I'm white for a reason

Het licht van een maglite verblindde mij en mijn chauffeur. Het was ’s nacht, een uurtje of 3. Na een avond uitgeweest te zijn met Barida en Tonbra was ik op weg naar mijn compound, echter bij een stadspoort werden we door een man tegen gehouden. Zijn AK47 (aanvalswapen) was gericht op de voorruit van de auto. Lynos stopte en ik keek ‘m wat verschrokken aan. Op zo’n moment gaan in een keer de raarste dingen door je hoofd heen.

Met mijn blik op de loop van het geweer dacht ik aan dat kleine zwarte mannetje dat eerder in de dag naast mij kwam zitten toen ik in het openbaar was. Ik zat er al een tijdje, beetje voor me uit te staren. Hij kwam naast me zitten en vroeg, zoals alleen kinderen dat kunnen: “Sir, my mama always tells me, that if you don’t believe in God, you’ll become white, is that true?”. Sprakeloos keek ik in de onschuldige en vragende blik van het jongentje, zoekend naar een diplomatiek antwoord. Ik wilde niet liegen, maar ook zijn moeder niet de grond in maaien. “I try to find god, little boy.” Was wat ik uit bracht. Hij keek me wat verbaasd aan, maar was wel nieuwsgierig. Opnieuw zette de fragiele stem een vraag in: “And if you find God, will you become black again?” Een glimlach verscheen op mijn gezicht en ik wees met mijn linker hand naar mijn rechter. Het was me al eerder deze week opgevallen dat ik aan het vervellen was, maar nu kwam het uit. “Maybe, I have to wait.” Het jongetje lachte, stond op en zei de legendarische woorden: “I hope you will be a black man again soon, i’ll pray to God for you.” Zo snel als de jongeman was gekomen, was hij ook weer weg, de menigte in.

Een harde kuch, deed mijn afdwalende gedachte weer totaal focussen op de situatie. De man had zijn wapen nog steeds op ons gericht, hij was naar de zijkant gelopen en het raam van de chauffeur stond iets open. Ik keek door het raam, terwijl ik een druppel zweet over het hoofd van mijn chauffeur zag lopen. Gespannen fluisterde ik “What does he want?”. Geen reactie.

Het was zo’n mooie vrijdag avond geweest. Eentje die ik niet snel zou vergeten. Het was de avond dat ik karaoke zou gaan zingen. Met mijn veel te grote mond had ik natuurlijk weer geroep dat ik dat wel even zou doen, dus Tonbra en Barida zouden mij meenemen. De avond begon bij E-bar met een lekkere maal. Om maar wat moed in te drinken begon ik met een typisch Nigeriaanse Heineken. Na Shell was dit een van de eerste en grootste Nederlandse bedrijven hier in west Afrika. Gelukkig zijn de flesjes hier niet klein, dus na een halve liter besloten we op weg te gaan. De karaoke bar was een donkere zaal met een aantal chill plekken. Wij gingen met een groep op de banken zitten en wilde iets meer moed verzamelen. Twee flessen wijn later waren wij aan de beurt om te zingen. De dames hadden gekozen. Ik had geen andere keus dan mee te zingen met uptown girl, flying without wings en nog zo’n ‘klassieker’. Het ging na mijn gevoel heel aardig, echter was het applaus op het eind niet om over naar huis te schrijven(laat staan op je blog…). De rest van de avond werden we geëntertaind door de Afrikaanse levendigheid, wil om te dansen en de zangkunsten van de gekleurde medemens.

“Window down” beval de als soldaat uitziende man. Hij keek niet helemaal recht uit zijn ogen, dat maakte hem voor mij nog gevaarlijker. Zou hij even veel als ik op hebben, of nog meer? Hij stond niet te wankelen, maar recht op staan lukte hem ook niet meer. Ik probeerde het wapen te bekijken. Zou hij er een patroon van 30 kogels in hebben? Ik vroeg het me af. Ik gaf mijn bestuurder de opdracht om het raam verder open te doen. De man keek naar binnen.

We hadden de promotie CD van P Square aan staan. Deze twee mannen hadden een grootste show gegeven in het Eko hotel in Lagos. De muziek vond ik niet echt geweldig, maar de show was goed. Hele stukken waren gestolen van de black eyed peas. Maar dat maakte niet uit, het bleef een show. Tevens werd de Nigeriaanse bureaucratie weer geshowd bij het kopen van een drankje. Eerst tegoedbon kopen bij een persoon, dan opgeven wat je wil drinken voor registratie, dan bestellen en dan vragen of ze je flesje ook willen open maken. En dat alles bij een bar van nog geen 3 meter. Me weer heerlijk geïrriteerd.

De Avtomat Kalasjnikova, welk model nog uit 1947 stamt heeft een paar opmerkelijke kenmerken, deze heb ik nog geleerd in een computerspel genaamd ‘Americans Army’ wat ik jaren geleden speelde. Doordat de man iets was bijgedraaid, zal ik dat de veiligheidspal nog op safe stond. Snel greep ik naar mijn zak en pakte 500 naira (± € 2,30). De chauffeur gaf het aan de man. We reden snel weg. Weer een corrupte politieagent, dacht ik nog. Zolang ze maar niet meer gaan vragen dan die 500 naira, dan vind ik het goed. Typische Hollandse zuinigheid, niet dan;)

In Nigeria is bijna iedereen bewapend. Mannen met AK47 en vrouwen met BlackBerries. De laatste vrees ik het meest.