She's a mystery to me

Daar stond ze, bij de bar. Haar prachtige rondingen, welke on-Afrikaans waren, deden mij op m’n gemak stellen. Ik had ook wel wat afleiding verdiend, na weken van ploeteren en zwoegen op zakelijk niveau wilde ik eens mijn gedachte ergens anders op zetten.

We hadden niets afgesproken, niemand had een blind date opgezet of zo, maar zodra ik Bungalo’s binnen kwam lopen herkende ik haar. Plotseling wist ik dat ik de avond met haar door zou brengen. Het maakte me niet uit hoe laat het zou worden, het was pas rond de klok van zeven, dus we hadden alle tijd.

Mijn verlegenheid kwam naar boven toen ik op haar af liep. Haar lichaamsvormen greep mijn totale aandacht. Ik ging bij haar staan, maar zei geen woord. Niet dat ik het niet durfde, maar ik vond het er de gelegenheid niet voor. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik me een halve minuut kon bedwingen, maar dan zou ik liegen. Mijn hand streelde over haar lichaam, het voelde wat koud aan, maar het gaf mij een warme boost. Ze blikte of bloosde niet. Wat zou ze wel niet denken, nu ik zo gretig naar haar zit te kijken?

Het verbaasde mij enig sinds dat ze dit keer voor groen gekozen had. De laatste keer dat ik haar had gezien was ze in het bruin, strak, zakelijk. Nu droeg ze iets levendigs, het scheen zelfs door. Vol verbazing bleef ik haar aankijken, toen plotseling achter mij een man kwam opdagen. Eerst had ik hem niet door, maar toen hij een arm om mijn schouder heen sloeg, schrok ik en trok mijn handen terug van haar. De man keek mij een beetje grimmig aan en zei: “my friend…” Een stilte viel, hij leek me te herkennen, maar na een seconde vervolgde hij zijn zin “…can I help you”. Een valse glimlach verscheen op mijn gezicht, we wisten beiden precies wat er speelde. Aarzelend zei ik: “a table for two, please”. De ober lachte en zei “I knew it, I was only checking it”.

Ik pakte haar vast en nam haar mee naar mijn vaste spot in de Bungalo’s. Een loungebank in een donkere hoek van de zaak. We gingen zitten en ik lachte naar haar. Het was zo lang geleden bedacht ik me. Zij keek niet naar mij, toen ik een druppeltje ontdekte die langs haar hoofd naar beneden liep. Zou ze gespannen zijn? Vreest ze iets? Wachtte ze ergens op? Ik besloot om het heft in handen te nemen. Letterlijk. Ik vermande mezelf en greep haar bij de keel. Ze werkte niet tegen en zelfs niet toen onze lippen elkaar aanraakte. Ik tilde haar lichtjes op, terwijl ik dacht: Heerlijk zo’n echt Nederlands biertje hier in Nigeria.

Doe geen aannames wanneer je twijfelt.