Traditions

Iedereen werd hartelijk omhelsd door de eerste gasten die, anderhalf uur te laat, binnen kwamen. Traditioneel worden de schoenen uitgetrokken, de meiden liepen met blote voeten de kamer in, de jongens op hun sokken. Een paar hadden sloffen, maar dat privilege is alleen weggelegd voor de beste vrienden. Terwijl de gastvrouw in de keuken druk was met het eten te bereiden, zitten de vrienden met de gastheer in de kamer, luid pratend over waarschijnlijk van alles en nog wat.

Na een uurtje bereikte de gastvrouw eindelijk de woonkamer. Een pan gloeiend hete soep, gekookte aardappels, hompen vlees en wat groenten werden pontificaal op de tafel gezet. De dames uit het gezelschap begonnen het eten op te dienen, eerst de mannen, dan zichzelf. De hongerige monden werden vol gestouwd met de etenswaren en om het kauwbaar te maken werd er wat soep toegevoegd. Om niet tussen wal en het schip te vallen deed ik gezellig mee.

Terwijl het laatste eten nog verorberd werd, ruimden de vriendinnen de tafel al af, de gastvrouw was alweer teruggekeerd naar de keuken. Ze bracht het kokend hete water, met theeblaadjes en mokken met zich mee toen ze de kamer weer inkwam. De thee werd opgediend en de Russische vrienden zette de mok direct aan hun mond. Een klein zuchtje, het was niet eens blazen, en men slurpte als luidruchtig als het kon de thee naar binnen. Verbaasd was ik, afvragend waarom. Lachend hoorden zij mijn vraag aan en antwoordde dat thee alleen drinkbaar (lees: lekker) is, als het kokend heet is. Met een lach zei ik dat Nederlander geen verbrandde tong prefereren en daarom iets geduldiger zijn met hun kopje thee. De theeblaadjes die in je kop drijven dien je ook te drinken, ze bevatten belangrijke proteïne, zo werd mij uitgelegd.

Na de smaakvolle warme thee werd er ice tea geserveerd. Met de uitleg van de warme thee nog in gedachte vroeg ik me af waarom men ice tea dronk. Uit beleefdheid en om niet betweterig over te komen maar niets gevraagd. Na dit drinkmoment kwam natuurlijk de wodka boven tafel, met een citroentje. Als echte mannen tikte, zelfs de vrouwen, de wodka glazen een voor een weg. In een poging ze bij te houden, faalde ik faliekant. Nadat de flessen leeg waren werd er op een bombarische wijze afscheid genomen en stapte de gasten vrolijk achter het stuur van hun auto.

De volgende dag ging de wekker vroeg, er was een klimtrip georganiseerd, nabij de grens van Finland. Meer dan een uur te laat vertrokken we in een typische Russische auto. De kwaliteit van de snelweg was goed, echter toen we op een ‘provinciale’ weg kwamen, was het drama. Met een snelheid van 140 kilometer per uur schoten we over het wegdek, welke me deed denken aan een Hollandse gatenkaas. De bestuurder hield wel van deze wegen, tenminste niet zo saai als ‘perfecte’ wegen in Nederland en als je er met meer dan honderd overheen schoot, dan waren de hobbels minder voelbaar dan dat je zestig zou rijden, aldus zijn Russische wijsheid.

Zijn inhaalkapriolen waren angstaanjagend, waarbij niets gevreesd werd. De dodemansrit was even angstaanjagend op de terugweg. Terwijl we bijna vol in een file klapte, besloot de bestuurder een stuk bos mee te nemen, omdat het sneller zou zijn. Via het bos kwamen we op een provinciale weg, welke onze reistijd zou verdubbelen. Maar dat was beter dan 15 minuten in de file staan, werd mij gegarandeerd. Zwijgend stemde ik toe terwijl ik mijn ogen sloot om mijn gedachte ergens anders op te richten en probeerde te lachen om de zoveelste ‘logische’ Russische beredenering van de week.

De Russische tradities verschillen in de details van de Nederlandse, maar maken een groot verschil.

Be curious, not judgmental.