Tijdreizen door Myanmar

“I made a joke, sir” zei de conducteur toen ik me omdraaide. Verbaasd keek ik ‘m aan. ‘Hij spreekt toch Engels’ dacht ik. Uit de reacties van de medepassagiers die uit het raam hingen en foto’s maakte terwijl ik een plasje pleegde vanuit de deur van een rijdende trein had ik al opgemaakt dat het niet de normale gang van zaken was. Maar goedgelovig dat ik was stond ik daar en dacht ik nog, gelukkig is mijn treinkaartje inclusief ‘life insurance’ à 0,001 euro, dus wat zou mij overkomen. Desondanks hield ik toch een hand stevig aan de beugel naast me vast.

Dat was ook wel nodig, wat de trein in Myanmar loopt niet zo soepel als in Nederland, maar ook verre van de verhalen die je uit India hoort. Doordat de treinstellen oud zijn en alleen het hoofdnoodzakelijke onderhoud krijgen, is de stugheid van de vering er een beetje uit. Dit zorgde ervoor dat we regelmatig in een soort golfbeweging kwamen en enkele tientallen centimeters van onze stoelen vlogen. Maar goed, wat moet je anders verwachten van een treinreis met een prijs van nog geen €2,50 voor 5 uur in de eerste klas. Samen met de medereizigers had ik een hoop lol en kwam volgevreten aan op de bestemming, aangezien alle lokale hapjes geprobeerd moesten worden onder toeziend oog van diegene aanwezig in de coupe.

Eenmaal aangekomen moest ik in een vrachtwagen stappen van een monnik. “We have to wait” was het devies. Een uur ging voorbij zonder dat er wat gebeurde. Toen ik vroeg waarop we wachtte antwoordde de vriendelijke man: “until the truck is full”. ‘Ooh ja’ dacht ik, Aziatisch systeem. Gezien het twaalf uur ’s nacht was en de kans groot dat de truck morgen ochtend pas ging rijden, besloot ik maar bij wat huisjes aan te kloppen en een scooter te regelen. Binnen 5 minuten was ik op weg naar mijn hotel.

Beschreven als een unieke ervaring in de Lonely Planet stond ik ’s ochtend klaar om naar Golden Rock te vertrekken. In het dorpje was een grote busterminal en om de zoveel minuten vertrok en een truck vol mensen de berg op. Het kopen van een kaartje deed me het meest denken aan het kippensysteem. Hoe groter je leefruimte in de truck, des te hoger de prijs. Wel weer met hetzelfde principe, ‘we gaan alleen als de truck vol is’. Na een korte observatie concludeerde ik dat eigenlijk de ‘legbatterij’ of privé klasse de enige opties waren. Ik koos voor de eerste om te ervaren hoe lokalen het meemaken. Dit is trouwens hét excuus van een backpacker om voor de goedkoopste optie te gaan. Met 70 man in de truck gingen we omhoog, rit van 45 minuten en alles behalve comfortabel. En van die lokale ook weinig meegekregen behalve dat ze vol tegen me aan gingen in elke haarspeldbocht.

Aangekomen bij de voet van de tempel waar Golden Rock zich bevond startte iedereen met de tocht. Zonder schoeisel natuurlijk, want dat is niet toegestaan. Na 5 minuten zag ik ‘de steen’ liggen, maar besloot door te lopen omdat het zo druk was. Ik wist dat er ergens een route omhoog zou lopen, naar een plek met mooi uitzicht. Ik kwam aan bij een trap, welke na enkele meters aan beide kanten was voorzien van kraampjes. Ik besloot deze route te nemen al leek het niet omhoog te lopen. Ik zag veel bijzondere dingen, maar hetgeen wat me het meest bij blijft is de alternatieve geneesmethodes met skeletonderdelen en een vies uitziend drankje dat over het lichaam van verschillende personen werd geschubd. Na een half uur lopen begon ik te twijfelen of ik wel de juiste route had genomen, alle lokalen lachte zo vriendelijk en waren verbaasd mij te zien. De vertwijfeling schoot er een beetje in, zeker omdat ik ook nog geen toerist had gespot.

 
Na ongeveer een uur lopen stuitte ik op de Myanmarese versie van Coin Dozer. Een man of 50 stond onder een rots met op een hoogte van 5 meter een gleuf. Men gooide continue muntjes in de hoop op geluk. Regelmatig gooide iemand raak, maar droop vervolgens teleurgesteld af. Afvragend waarom, kreeg ik antwoord van een omstander. “They all hope they hit all coins which are up there and that they will fall down. But I can assure you, the local entrepreneur there on the left who is selling the coins, is removing them every night so he can sell the coins again”. Op de vraag hoe hij dit wist en of niemand zich daar druk om maakt zei hij dat het een traditie is om dit te doen en dat het niet in de aard van de mensen was om daarover na te denken. Ik heb het schouwspel nog een tijdje aangekeken en mijn worp naar geluk, of die van de ondernemer, maar achterwegen gelaten.

Na twee uur gestruind te hebben over de routes langs kraampjes kwam ik eindelijk aan op de berg. Bezweet en ook redelijk kapot. Het verbaasde me dat er veel oudere mensen liepen en mindervalide, ‘hebben zij allemaal deze tocht gemaakt’? ‘Of… heb ik… ooh nee toch’. Het werd me al snel duidelijk dat ik een alternatieve route had gekozen en zag op een steenworp afstand, nou ja, 5 minuten lopen, Golden Rock. Beetje verbouwereerd liep ik de easy going route terug langs alle veel te commerciële stands en ook zonder dat ik echt van het uitzicht genoten had.

Golden Rock is een van de drie belangrijkste Boeddhistische bedevaartoorden in Myanmar. Volgens de legende balanceert de granieten rots op één haar van Boeddha en definieert het de zwaartekracht. De legende zegt ook dat een glimp van deze balancerende rots zoveel inspiratie geeft dat elke persoon Boeddhistisch wordt. Tot zo ver de legende, ik vond het wel interessant om te zien hoe inspirerend zo’n met goud bedekte rots duizenden mensen trekt en mensen de rots knuffelen, aanraken en er zelfs voor huilen. Dit is overigens alleen voorbehouden aan de mannen, de vrouwen bidden vanaf een metertje of 20 ook richting de steen. Na vakkundige foto’s met mijn mobiel maakte ik rechtsomkeert op zoek naar eten.

Mijn oog was al gevallen op een drietal op de grond zittende dames met noedels, groenten en tofu. Om zeker van de zijn dat ik het beste kies heb ik het even staan observeren. Hoe bereiden ze het, waar wordt het meeste gekocht en wat betaalt men. Al snel was de keuze gevallen op de dame die alleen zat, dus wachtte ik even tot er een lokale bij haar ging bestellen. Ik bestelde exact hetzelfde en overhandigde haar, net als de lokale, 500 kyat (€0,50). Zoals je al door hebt is dit een backpackers truc om te zorgen dat je niet wordt afgezet en je waarschijnlijk zo traditioneel mogelijk eet.

De noedels, groenten, tofu en rode saus werden allemaal in een kommetje gegooid en snel gemixt met de hand. Het is altijd even wennen om het te zien en ongemakkelijk om een lepeltje of stokjes te vragen. Dit bleek geen probleem en kreeg er een krukje bij. Zittend aan de zijkant kreeg ik veel bekijks, een hoop lokale vonden het prachtig dat ik het Myanmarese gerecht probeerde en knikten en lachten. Voor de mevrouw was het ook goede business, want zo’n blanke zorgde ineens voor een enorme aanloop, op gegeven moment was er wel 25 man aan het eten.

Tijdens het eten werd ik echter geconfronteerd met de werkelijkheid. Er kwam een jongen aanlopen met een enorme schaal noedels. Hij bevoorraadde eerst de andere twee dames en daarna het kraampje waar ik had besteld. Mijn ijverige selectieprocedure was dus eigenlijk voor niets geweest. Toen schaal leeg was, werd deze vol gegooid met rommel van de straat. Ik nam de laatste hap van mijn eten en dacht ‘ze hebben de schaal vast schoongemaakt voordat ze er voedsel op gooien’. Met dat rustgevende gevoel kon ik de aftocht naar beneden maken in de gemobiliseerde kippenhok, samen met 72 anderen.

“surprise others and enjoy their smile”

Ps: foto's via deze link ook voor diegene zonder facebook: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10152739777031526.1073741838.555071525&type=1&l=0ec50ad8ea