Whoohooo! - Qatar

“Whoohooo” schreeuw ik boven de speakers van mijn auto uit. “When I feel heavy metal. Whoohoo”. Song 2 van Blur, een flink stuk jeugdsentiment op weg naar mijn werk op Qatar Radio. Zo abrubt als het nummer normaal al stopt, stopt het ook vandaag, subtiel gevolgd door de ‘Sunset Prayer’ zo’n tien minuten voor zes. Terwijl de zon ondergaat in de eindeloze woestijn links van me luister ik naar de Imam die in het Arabisch zijn gebed zingend voordraagd. Op ‘Allah’ na versta ik er geen woord van, maar gelukkig komt de Engelse vertaling er steenvast achteraan.

Ongemerkt was er een dikke 4x4 SUV aangestormd over de snelweg, zoals eigenlijk iedereen deze heeft. Vol in de remmen om ongeveer een meter achter mij te blijven hangen. Seinend met zijn lichten en claxonerend geeft hij aan dat hij er langs wil. Echter op dit stuk met wegwerkzaamheden mag hij nog geduldig drie kilometer wachten, een kleine lach verschijnt op mijn gezicht terwijl ik nog wat gas terugneem.

De rijkunsten van mij worden meestal openlijk door mijn vrienden in twijfel getrokken, daarbij las ik een onderzoek waarbij 92% van de mensen aangaf beter te rijden dan de gemiddelde weggebruiker. Maar Qatar, met een beetje regen van gisteren, geeft je wel zelfvertrouwen. De ene na de andere auto gleed de weg af, vangrail in, tegen lantarenpaal of de woestijn in natuurlijk. Op de weg terug stonden er maar liefst 18 auto’s langs de kant van de weg, maar ja, wie houdt er ook rekening met regen in maart? Dat is alsof en een ijsbeer in Qatar de weg oversteekt zij een collega me later nog.

Na een rit van dik een uur ben ik aangekomen op Ras Laffan, een stad zonder inwoners, alleen maar olie- en gasproducerende gerelateerde industrie. Industrial City, erg imposant. Het zal je niet verwonderen als ik je vertel dat ik door twee security poorten moet, waarbij je auto door de x-ray gaat en je bij de tweede je paspoort en visum inleverd. Elke dag weer, niet alleen als je er komt, maar ook als je er weer uit gaat.

Mijn werk begint om 7 uur ’s avonds, gedurende de nachtdienst moet ik alles bijhouden wat er op de kade gebeurd en hoe dit potentieel beter kan. Niet echt een eneverende baantje, maar de resultaten zijn interessant. Wat wel interessant is, zijn de gesprekken op de kade met Sri-Lankanen, Indiërs en Nepalezen. Zij zijn allen naar Qatar gekomen om geld te verdienen en hebben allen hun eigen verhaal. Samenvattend komt het er op neer dat ik bij hen allen welkom ben als ik door hun land reis, echter is het de vraag of zij wel thuis zijn. De normale shift is 1 jaar ‘op’ en 1 maand vakantie. Echter hebben de vrachtwagenchauffeurs een 2 om 2 contract. Inderdaad twee jaar werken en optioneel twee maanden vrij. Ze leven zelf op een minimum, om geld naar hun families en geliefden te kunnen sturen. Dit om in de toekomst weer verenigd te kunnen zijn en samen de oude dagen te slijten. Echter sommige offeren meer op dan anderen, zo is er één die vijf dagen na zijn verloving vertrokken naar Qatar, werkt ondertussen 7 jaar ondoorbroken zonder zijn verloofde nog in het echt gezien te hebben. Ja, wekelijks op Skype. Al het geld wordt gespaard voor een toekomst waaraan ze werken. Een eigen huisje, nageslacht dat kan studeren en de hoop dat ze later goed worden verzorgd, zoals ze zelf (zijn verloofde) nu ook voor hun ouders zorgt. Dat plaatst mijn 28 dagen 12 uur werken toch wel even in een ander perspectief.

Zeven uur ’s avond is de kade nog vol met leven, echter vanaf een uurtje of 4 in de ochtend vallen de werkzaamheden stil. Dit geeft mij de gelegenheid om alles te verwerken en in rapportages te zetten. Voor het gemak heb ik mezelf ook een luchtbed gekocht, zodat ik nog even twee uur kan power nappen, alvoor ik buiten ga zitten om de zonsopkomst te aanschouwen, welke rustig boven de schepen in de haven kruipt. Rond 7 begint de ochtend shift, waarbij mij collega ook weer arriveert. Na een kort update neem ik de autosleutels over en ga ik de anderhalf uur terug richting het hotel. Daar aangekomen heb ik nog precies 9 uur voordat ik weer de auto in moet stappen, snel neem ik een ontbijtje en ga slapen in mijn kingsize bed. ’s Avonds sta ik weer op, 10 minuten voor de roomservice mijn eten komt serveren, snel een douche tussendoor en dan kun je het verhaal vanaf boven weer lezen.

Zwaar? Ja. Maar in mijn jeugd had Blur het al voorspeld in Song 2: “It wasn't easy, but nothing is” “noooh!”.

Relativeer het en het valt allemaal eigenlijk best wel mee.