Grand canyon trip 2013 - let op lange versie!

“Als mijn collega’s zouden vragen: “En, hoe was je vakantie?” dan zou ik zeggen: vakantie? Het was geen vakantie, een vakantie zit ongeveer hier [wijzend met zijn handen tussen heup en navel], deze trip ligt ergens hier [een hand op borsthoogte en een ver boven zijn hoofd]. Het valt niet anders te beschrijven dan dit, zonder het te hebben meegemaakt”, aldus reisgenoot Rob Tijsen.

Ik ben het volledig eens met deze uitspraak. De Grand Canyon trip was een ervaring, welke niet in enkele woorden of beelden te bevatten is. 25 dagen raften met 13 fanaten op de Colorado River in de Grand Canyon. Om toch een impressie van deze tocht te kunnen geven, heb ik onderstaand verslag gemaakt, desondanks beveel ik aan om het zelf ook te doen!

Voorbereiding en start vanaf Lee’s Ferry
Voorzichtig stak ik mijn hand uit de tent, koud, dacht ik en trok ‘m snel weer naar binnen. Het was 12 graden Celsius, onder nul wel te verstaan. Wat een start van de tocht dacht ik nog. Nou ja het begin, het begon al maanden geleden, met een uitnodiging op Facebook om mee te gaan naar de Grand Canyon. Toentertijd eigenlijk achteloos op “aanwezig” gedrukt, waardoor ik mailtjes begon te ontvangen van de permiteigenaar en tripleider, Chris. September heb ik de knoop definitief doorgehakt door de eerste aanbetaling te doen. Toen ging het snel, een gebroken enkel opgelopen tijdens een canyoningtrip, twijfels over mogelijkheid om mee te gaan, meeting met alle deelnemers in december en de vlucht naar Phoenix op 17 januari 2013.

Vanaf Phoenix hebben we een bus gehuurd, waarmee we naar Flagstaff reden. In de nachtelijke uurtjes raakten we off-road waarna teamlid Paul, chauffeur van de bus, even een kilometer in de achteruit over een besneeuwd bospad reed. Kort daarna arriveerden we bij het ‘River House’, de plek waar we twee dagen zouden zijn. Vanuit hier hebben we voorbereidingen getroffen, besprekingen gehad, huurmaterialen uitgezocht, dry bags ingepakt, 900 blikken bier gekocht en andere noodzakelijke boodschappen gedaan. Op rigging day, de dag dat de rafts opgebouwd worden en voor het eerst ingeladen, zijn drie teamgenoten vooruit gegaan, waarna de rest volgde. Dit gebeurde bij Lee’s Ferry, de instapplaats voor de Colorado River. 50 meter hier vandaan hebben we de tenten voor de nacht opgebouwd, al voor wij met z’n allen naar restaurant Vermillion cliffs zouden gaan. Hier aten wij de laatste keer een maaltijd in de beschaving en net zoals altijd waren er nieuwsgierige Amerikanen, die zich afvroegen wat een groep Nederlanders in Amerika zou gaan doen.

Ik zat aan het einde van de tafel en raakte met drie Amerikaanse broers in gesprek. Zij waren bij de Grand Canyon voor hun jaarlijkse visweekendje, die net was afgelopen. Toen ze vroegen wat wij gingen doen vertelde ik ze dat we 25 dagen door de Colorado gingen raften. Verbaasd keken ze me aan, waarna ze alleen maar konden uitbrengen hoe geweldig het wel niet moest zijn. Tevens vroegen ze zich af wat we in het dagelijks leven deden. Ik vertelde dat we een samengestelde groep waren, met uiteenlopende achtergronden. Wijzend met mijn vinger ging ik de tafel af, winkelmanager, hydroloog, inkoper, wildwaterinstructeur, psychologisch medewerkers, natuurbeheerder, controllers, marketeers en consultant. Toen ik vertelde dat er zelfs een pensionaris mee was, waren de Amerikaanse broers totaal verbaasd. Ze werden al wat geruster toen ik vertelde dat er vijf personen waren met enorme ervaring op rafts. Ze werden pas echt enthousiast toen ik vertelde dat sommigen van ons ook het plan hadden om te gaan vissen. Ze vroegen me Peter te roepen, degene met een visvergunning. Na een leuk gesprek kreeg Peter veel kwalitatief visgerei om de kans op een vis aan de haak te vergroten. Vrijgevig volk die Amerikanen, als het over een gedeelde passie gaat.

Na het eten keerden we terug naar Lee’s Ferry, de instapplaats van de canyon, waar we de ijskoude nacht ingingen. De volgende dag moesten we vroeg opstaan voor keukeninstructies en de laatste briefing van National Park Ranger Peggy. Net als de dag ervoor had ze een kogelwerend vest aan, in combinatie met een geladen pistool en taser. We kregen de uitleg dat ‘common sence’ het beste veiligheidsmiddel was om in de canyon problemen te voorkomen. Na de uitleg hadden we toestemming om te gaan en vertrokken we voor de 450 kilometer lange tocht. Chris pakte de peddels, terwijl ik de boot van de kant duwde en erin sprong. Zittend op de punt van de boot zag ik de bodem door het heldere water voorbij schieten en ondertussen genoot ik van de omgeving. Wetend dat dit geweldige avontuur de komende 24 dagen voor mij stond, kon ik de glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken. Mijn nieuwsgierigheid speelde op, wat zullen we allemaal gaan beleven? Het heerlijke gevoel hield de aan terwijl de zon heerlijk scheen.

 
De eerste dagen
Terwijl we de beschaving achter ons lieten peddelden we verder door de Colorado, wennend aan haar karakter. Al snel voeren we een kloof in, met aan beide kanten rotsformaties van ongeveer 150 meter hoog. We gingen onder de Navajo bruggen door, op weg naar de eerste serieuze rapid van de Colorado, genaamd Badger Creek Rapid. Rapids zijn stroomversnellingen door onregelmatigheden in de waterstroom, meestal veroorzaakt door vernauwingen, rotsformaties in het water of verval van de bodem. Normaliter worden rapids op een schaal van 1 (makkelijk) tot 6 (onmogelijk) weergegeven, echter bevat de Colorado meer dan 120 rapids, waardoor men er een aparte schaalverdeling tussen 1 en 10 hanteert. De eerste rapid is Badger Creek Rapid, niveau 5, een mooie opwarmer dus.

We hadden van te voren besloten de rapid te spotten, maar toch steeg bij mij de spanning al voordat we bij de rapid aankwamen. Vlak voor de rapid legden we de boten aan en spotten het gevaarte. De rapid was ontstaan door een vernauwing in de rivier, met daarbij overstroomde stenen. Het was duidelijk te zien dat dit was ontstaan door de twee kloven aan weerszijde. De peddelaars bepaalden hun techniek, waarbij er een koers door de rapid gekozen werd en hoe we dan zo snel mogelijk naar links konden, alwaar we het eerste kamp zouden opbouwen. Na klein overleg besloten Chris en ik als eerste te gaan. Nu ging het wildwateravontuur pas echt beginnen. Chris koos de te peddelen koers en we betraden de rapid. De eerste golven sloegen om onze boot, maar kregen geen grip op onze koers. Gedurende de rapid voelde ik een adrenaline rush door mijn lichaam heen stromen. Ongeschonden kwamen we er allemaal doorheen en legden de boten aan op Jackass camp, waar we het kamp begonnen op te bouwen. Terwijl we smachten naar de rest van de avonturen in de Grand Canyon, kregen we een indrukwekkende show van vier Californian condors, dit zijn de grootste landvogels zijn van Noord Amerika.

Op de tweede dag lagen onze rafts op het droge. Dit kon gebeuren door de ‘getijden’ in de canyon. Dit getij werd veroorzaakt door de Glen Canyon Dam, die op dit moment nog geen 25 mijl achter ons lag. Doordat de watertoevoer equivalent is aan de fluctuatie in stroomverbruik kent de Colorado voornamelijk in het begin een getij, welke afzwakt naarmate we verder op de Colorado River zouden zijn. Dit heeft gedurende de hele trip voor voldoende discussiemateriaal gezorgd en leverde interessante gesprekken op met onze hydroloog, Rob Tijsen. Met kracht hebben we onze vijf rafts het water ingeduwd, waarna we ze hebben geladen en vertrokken voor een nieuwe dag. Maar niet voordat de Condors van gisteren, met nog drie soortgenoten een laatste show gaven. Tripleider Chris, een fervent vogelaar, beschreef dit als een van de mooiste dagen in zijn leven. Goed begin van ’t avontuur, toch?!

De tweede dag op de Colorado passeerden we ‘10 Mile Rock’, dit is een enorme steen die in de canyon gevallen is. Hierna gingen we door Soap Creek (5) rapid, waarna we ons klaar maakte voor Houserock (7) rapid. Deze rapids heeft zogenaamde ‘holes’, wat je je moet voorstellen dat de waterstroom een gat kent, waarbij het water plotseling omlaag gaat en kort daarna omhoog komt. Deze waterstromingen zijn zo krachtig dat ze rafts kunnen laten ‘flippen’. In houserock zaten deze holes aan de linker kant, echter we konden ook niet te veel naar rechts, dit vanwege de scherpe rotsen aan die zijde. Met gezonde spanning duwde ik de boot van de kant, de instructies schoten door me hoofd. Links beginnen, midden in doorsteken en rechts uitkomen. Terwijl Chris en ik de actie uitvoerden zoals gepland sloeg het water tegen de boot en in me gezicht. Ik genoot ervan, wetend dat we weer één van de 120 rapids van de Grand Canyon succesvol hadden getrotseerd. De opluchting maakte al snel plaats voor een grote glimlach en een oerkreet van plezier.

Nog geen vier mijl verder kwam ons Nederlandse team kwam aan op upper North Canyon camp, waar we een internationaal team onder leiding van Lorenzo ontmoetten. De Italiaan had drie Amerikanen, twee Australiërs, een Canadees, een Schotse en een Zweed meegenomen. Op Upper North Canyon hadden ze twee dagen gekampeerd, om zich te verenigen met ons en een deel van de Colorado samen te doen. Omdat er beperkt plek was op dit kamp, besloten we door de Lower North Canyon rapid (5) te gaan, een rapid met vele stenen en ondiep water aan de rechterkant. Om op het kamp te komen moesten we midden in de rapid proberen in een keerwater (rechts) te komen. Dit keerwater mocht eigenlijk niet gemist worden omdat we anders twee mijl verder moesten kamperen. Chris en ik gingen opnieuw als eerste. We gingen door de rapid heen, maar werden al snel verrast door een sterke stroming naar de linker kant. Doordat we iets verkeerd in het water lagen, moesten we dit compenseren, dat zorgde er voor dat we niet op tijd richting het keerwater konden peddelen. Om niet op de stenen te klappen, hielden we even in, waarna we de raft rustig naar een tweede keerwater begeleidden. Ook de andere peddelaars hadden moeite om het geplande keerwater te halen, maar hen lukten het wel. Al sloeg Paul in actie nog een peddel kapot op een steen in het water. Nadat iedereen had aangelegd, zijn Chris en ik geassisteerd met het stroomopwaarts krijgen van onze raft. De avond stond voor de deur, dus bouwden we snel het kamp op. In de haast vergaten we echter de voedselboxen af te sluiten en al snel hoorden we iets over de metalen tafels lopen. Verbaasd draaiden we om en zagen we een ringtail cat (Bassariscus astutus). We waren er al voor gewaarschuwd, maar nu werden we er ook mee geconfronteerd. Deze beesten zijn er bewust van waar mensen in de canyon kamperen en proberen voedsel te stelen. Snel joegen we het beest weg en zorgden we ervoor dat alles goed werd afgesloten. Just to be sure, we hadden het voedsel namelijk hard nodig gedurende de hele tocht.

Going down the river
De derde dag na ons vertrek zou een leuke dag worden, gedurende een tocht van ongeveer 20 mijl zouden we door acht rapids gaat met een waardering tussen vier en zes. Dit is qua moeilijkheid gemiddeld, maar juist het aantal zorgde voor een kick die de hele dag door mijn lichaam schoot. Dit bleek niet voor niets te zijn, de ene na de andere rapid zorgde voor leuke (technische) uitdagingen, maar vooral een euforisch gevoel wanneer je weer naar achteren keek, wetend dat je de rapid had getrotseerd en je teamgenoten genietend er doorheen zag gaan. Terwijl we verder voerden kregen de rotsformaties een mooie rode gloed, welke ontstond door de zon die op de ‘redwall limestone’ scheen. Het kalksteen herkende ik, niet vreemd toen ik las dat de witte variant in de Dolomieten (Italië) kunt vinden, waar ik in 2011 ben negen weken ben geweest. We voerden richting riviermijl 33 waar ‘Redwall Cavern’ zich bevond. Deze grot lag aan de linkerkant, hij is ontstaan doordat de rivier er naar rechts afbuigt. Normaal stroomt er 600 kubieke meter water per seconde langs, echter bij een overstroming van de Colorado in 1957, steeg dit tot 3500 kubieke meter water. De sporen die dit natuurgeweld hebben achtergelaten zijn indrukwekkend, een goede reden om aan te meren met ons team. Bij Redwall Cavern was al een team uit Alaska aanwezig die ons feestelijk begroette. Toen we hun rafts zagen liggen, hadden we meteen een verklaring voor het weinige brandhoud langs de route, blijkbaar hadden zij alles achterop de boten liggen. Na een korte stop gingen wij door richting onze overnachtingsplaats ‘Lower Buck Farm’. De volgende dag zouden we een rustige vaardag hebben richting ‘Lower Saddle’ kamp, wat nog geen 5 mijl stroomafwaarts lag. Hier konden we onder het genot van de zon een zijcanyon in. Dit was Saddle canyon, een populaire canyon, binnen enkele de kortste keren heel smal werd.Saddle canyon ligt grotendeels droog, echter kwamen we hogerop een stroompje tegen. Om verder te kunnen moest je deze stroom passeren. Uit onze groep besloten sommige met de schoenen in de handen er doorheen te gaan, waar ik besloot om te boulderen. Het was een leuke route (5c denk ik) waar lichaamsspanning continu behouden moest worden om te voorkomen dat je in het water viel. We eindigden bij een waterval en hielden daar een pauze, voordat we terugkeerden naar het kamp.

Op dag 6 hadden we opnieuw 5 mijl op de planning, richting riviermijl 53. Hier ligt Nankoweap canyon en de gelijknamige ‘Granaries’ die in de hoger gelegen gesteentes gebouwd zijn. Deze graanopslagplaatsen zijn ooit gebouwd door de oorspronkelijke bewoners van de Grand Canyon, de Indianen. De fragiele muren staan al meer dan 1000 jaar. We besloten de tocht omhoog te ondernemen. Zelf vond ik het verhaal interessanter dan de muren (cultuurbarbaar?). Wel is er op deze plaats de mooiste foto van mij in de canyon genomen, met op de achtergrond de Grand Canyon, Colorado river en prachtige bewolking. Zoals sommige zeggen, jammer dat ik erop sta. Terug op het kamp begon het vlak voor het slapen te druppelen. Ik dacht dat het wel zou overwaaien, aangezien het afgelopen dagen op de kou na best lekker weer was. Ik liet mijn spullen buiten liggen en sliep vrij snel.

Helaas was mijn inschatting verkeerd. ’s Nachts hoorde ik het al regenen, maar ik wilde mijn warme slaapzak niet uit en hoopte maar dat het mee zou vallen. Niets was minder waar, de volgende dag stonden we op in de regen. Niet alleen de ochtend, maar de hele dag bleef het hemelwater vallen. De heldere kleur van de rivier veranderde snel in een bruinrode kleur, waarna de waterstroom ooit naar vernoemd is, ‘El Río Colorado’, vrij vertaald: ‘de gekleurde rivier’. Na 9 mijl kwamen we aan bij ‘Little Colorado River’, een turquoise gekleurde zijrivier van de Colorado. De kleur ontstaat door een mix van travertijn en kalksteen, waaruit deze zijcanyon bestaat. Het was bijzonder om te zien hoe de turquoise stroom opging in de roodbruine massa van de grote Colorado. Na een kleine stop peddelden we door naar ‘Lava Canyon’ kamp, waar we in de voortdurende regen ons kamp weer opbouwden. Ondanks het goede eten en Australian day (feestdag voor de Australische reisgenoten), viel de avond een beetje in het water, waardoor iedereen vroeg lag te slapen.

De volgende dag kwam ik weer met een grote glimlach uit de tent, de regen was verdwenen en ik zag de eerste zonnestralen door de prachtige rotsformaties komen. Na het afbreken van het kamp sprong ik bij Pieter en Klariska in de raft, om koers te zetten naar Anasazi Ruins. Gelegen op riviermijl 73 vonden we het oud indianendorp, herkenbaar aan de vele paden en stenen die de fundatie van huizen weergaven. Vanaf hier konden we Unkar Creek Rapid spotten, niveau 6, gelegen in een bocht van de Colorado. Het zou een technische rapid worden, waarbij we midden in de rapid tegen de stroming in moesten bijsturen om een grote golf aan het einde te ontwijken. Wat ik me vooral van de rapid kan herinneren is dat hij langer was dan ik had verwacht, toen we er doorheen voerden. Gelukkig had Pieter alles onder controle en loodste hij de boot met onze hulp er doorheen. Drie mijl later gingen we door Nevills Rapid, ook niveau 6, en stopten op het gelijknamige kamp. Hier aangekomen begon het vaste ritueel weer, alle boten werden gelost. Eerst worden de keuken en het toilet opgezet en het kampvuur aangestoken. Daarna mocht iedereen zijn persoonlijke spullen verzamelden om de tent op te bouwen en deze inricht te richten met een matje en slaapzak. Hierna moest ik in de ploegendienst koken, wat ik later in dit verslag zal beschrijven. Na het eten konden we genieten van een prachtig maanschouwspel. Het was volle maan, licht bewolkt en tegenover ons kamp was een grote rechtopstaande rotsformatie. Door de heldere maan en de bewolking die er voor schoof leek er op de muur elke keer een lichtgordijn open en dicht ging. Toen ik de tent indook, begon het helaas weer te regenen. In dezer dagen zou D-day komen, wat een enorm waterspektakel zou brengen. Met dit goede gevoel kroop ik mijn slaapzak in, terwijl de regendruppels op de tent vielen, viel ik snel in slaap.

D-day
De volgende dag was de opwarmer voor D-day, de dag met een aantal grote rapids en voor het eerste in lange tijd dat we weer een beetje beschaving zouden zien, namelijk Phantom Ranch. Voordat we daar aankwamen moesten we eerst door een aantal heftige rapids. Hance Rapid (8) met haar vele onzichtbare, maar daardoor niet ongevaarlijke stenen, Sockdolager Rapid (7) met grote holes en zijdelingse golven en als laatst Grapevine Rapid (7) welke het best beschreven kan worden als een mijnenveld vol holes, die je alleen kunt ontwijken door je er tussendoor te manoeuvreren. Misschien klinkt het vreemd, maar elke keer voor een rapid bouw je de spanning weer op, je leest de beschrijving, probeert de rapid ‘te lezen’ wanneer die in zicht is en terwijl je er doorheen gaat, voel je of het goed gaat waardoor oergevoelens in je omhoog komen. Een adrenaline kick en vreugdekreet waren niet zeldzaam gedurende de Grand Canyon trip.

Naast de grote jongens hadden we ook een aantal wat kleinere, maar daarom niet minder leuke, rapids en zagen we een brug over het water, de Kaibab Bridge. Deze is aangelegd om muilezels die via de zuidkant afdalen de rivier over te laten steken richting Phantom Ranch. Hier ga je even terug de beschaving in, want deze ranch staat vol met bungalows, een kantine en je hebt er zelfs de mogelijkheid om een kaartje te versturen. Na de sociale verplichting, kaartjes sturen, voldaan te hebben keerden we terug richting het strand. We wilden jerrycans drinkwater nog bijvullen, echter was door een watertekort op de ranch het aanvulstation afgesloten. In de tussentijd hadden onze tripleiders (Chris en Lorenzo) gehoord dat het geplande kamp stroomafwaarts, Below Pipe Creek, waarschijnlijk niet bestond en dat het verstandig was om een halve mijl stroomopwaarts te peddelen richting Lower Cremation. Op het moment dat je stroomopwaarts peddelt heb je pas door hoeveel profijt je heb van de stroming, als je ‘down the river’ gaat. De beste manier om terug te peddelen was via een klein keerwater aan de rechter kant. Dit ging behoorlijk goed, totdat we tot een rots kwamen die midden in ons pad lag. Daarom moesten we meer richting het midden van de rivier, waar de waterkracht op de raft toenam. Na een paar mislukte pogingen kwamen we hier toch voorbij. Hierna vervolgden we onze weg in een keerwater, waarna we een traverse (oversteek) moesten maken naar de rechterkant van de rivier. Door perfecte instructies van Ella (achter de oars) en teamwork van Peter en mij maakten we een voorbeeldige traverse en kwamen we bij het kamp aan. Uitgeput, dat wel.

Na het opbouwritueel begon ik met het opstoken van het vuur, dit niet alleen voor de warmte, maar ook voor het eten. Vanavond moesten Joost, Koen en Ronald koken. Het ritueel begint met shoppen. Het eten ligt verdeelt over de boten. Eerst ging je op zoek naar de dagbox, met hierin alle houdbare producten die je voor die dag nodig hebt. Daarnaast hadden alle rafts een vriezer of een koeling, met hierin de zuivelwaren, vlees, groente en fruit. Je kon niet zomaar wat pakken, alles was uitgemeten en stond in de vooraf bepaalde menukaart. Samen met je teamgenoten die de dienst hadden pakte je alle benodigde ingrediënten en begon je met het snijden. Deze avond stond er gegrilde groente met varkenskoteletten op het menu en brownies als toetje. De varkenskoteletten werden op het vuur perfect voorbereid door Joost, terwijl Koen en Ronald voor de groente zorgden. Tevens was aan hun taak om alvast de lunch van de volgende dag voor te bereiden. We aten heerlijk en bereidden ons voor op de volgende dag, de dag waar iedereen naar uitgekeken had. D-Day.

Dag 10 op het water zouden we 17 rapids voor de kiezen krijgen, in de ochtend voelde je de opwinding en ook nervositeit. De druk werd Paul blijkbaar even te veel, want na het oppompen van zijn boot zette hij een stap opzij en als een Looney Tune verdween hij onder water. Helaas zat zijn drysuit niet dicht, waardoor alles nat was geworden. Dit hield ons niet tegen om alsnog een kwartier later te vertrekken. Op deze dag gingen we echt door hele gave rapids, waarvan de meest uit het oog springende Horn Creek (8), Granite (8), Hermit (8) en Crystal Rapid (9) waren.

Horn Creek Rapid was vernoemd naar de twee fameuze rotsformaties die aan weerszijde van de rapid uit het water omhoog staken, de hoorns. De ideale vaarroute was om rechts van de rechter hoorn te blijven en diagonaal de rapid door te steken zodat je een grote hole aan het einde zou missen. Exact zoals het boekje het voorschreef gingen Pieter, Rob en ik de rapid in en met enige moeite hielden we de boot stabiel, het leverde een klein wildwaterballet op toen we frontaal door golven heen klapten, maar dit maakte de rapid alleen maar leuker. Granite Rapid wordt gevormd doordat het water door steenformaties naar rechts wordt gedrukt. De sterke stroming botst daar in volle vaart tegen een grote opstaande muur, om vervolgens ‘haystack’ golven te vormen. Zo wild als de bovenstaande beschrijving klinkt, was de rapid. De stroming nam de raft automatisch mee naar rechts, waar we dicht langs de rotsformaties voerden, door stuurwerk van Pieter en de terugkomende golven kwamen we ongehavend uit de rapid. Nog nagenietend van deze rapid, gingen we nog geen mijl later door Hermit Rapid. In deze rapid kon je de kracht van het water en de natuur voelen. We sneden Hermit goed aan via de rechter kant van de tong, hierdoor gingen we frontaal op de hydraulische en ‘staande’ golven af. We gingen er niet doorheen, maar overheen. Je voelde de boot soms wel met een hoek van 45 graden achterover kantelen, om op de top van de golf weer de weg omlaag in te zetten. Hermit kent vijf van dit soort krachtige golven. Het natuurgeweld zorgde voor opwinding en vooral veel rondvliegend water. Opnieuw kwamen we er ongeschonden uit.

Na Hermit konden we de spanning weer opbouwen, we voerden af op een van de zwaarste rapids van de hele canyon. Aangekomen op riviermijl 99 legden we onze rafts aan om de rapid te spotten. Je kon de rapid nog niet zien, maar het overweldigende geluid denderde door de canyon heen. Vanaf de zijkant zagen we grote holes, verraderlijke golven, een keerwater waar je niet in wil komen en scherpe stenen. Terwijl de tactiek werd doorgesproken, nam ik de tijd om van de omgeving te genieten. Vanaf deze spot zeg je de noordrim liggen en prachtige rotsformaties, welke donker gekleurd waren met hier en daar uitspringende rode lagen kalksteen. Ook in deze rapid koos Pieter een perfecte lijn. Aan het eind van de rapid lag een bijna onzichtbaar eiland aan stenen, waar we links omheen moesten. Ondanks dat Pieter zijn oar los liet en ik in een reflex ‘m terug gaf, gingen we goed door de rapid, maar niet voordat ik door de laatste golf kletsnat gemaakt werd. De dag eindigden we op Lower Bass Camp, waar ik genoten heb van een heerlijke curry. Er lag weinig hout op het kamp, maar door de spanning van de dag lag iedereen er vroeg in, de dag erop zou ‘layover day’ zijn, eens een echte rustdag in de canyon.

Layovers
Na de dag vol heftige rapids hadden we een rustdag op Lower Bass Camp. In de ochtend ben ik begonnen met het doen van mijn eigen was, na het ophangen ben ik samen met Rob en Klariska de bergen ingegaan. Het was een mooie zonnige dag, dus ideaal voor de rustdag. Beneden aangekomen bleek geen brandhout meer te zijn, in een verwoede poging zijn Rob en ik een stuk stroomopwaarts gelopen, ongeveer 2 kilometer, waar we een enorme houtvoorraad aantroffen. Rob was gewapend met een spanbandje en ik met enig logistiek inzicht. Deze combinatie zorgde voor een functionele uitvinding: de houtbrancard. Het bleek een ideale manier om veel hout over een langere afstand te vervoeren. Aangekomen in het kamp werden we als helden onthaald, met daarbij behorende fotosessie. De hoeveelheid hout leek ons genoeg voor twee nacht, echter uit vreugde werd die nacht alles opgestookt.

Dag 15 stapte ik in de duggy, een blauwe opblaas kajak, om 19 mijl af te gaan leggen richting Randy’s Rock. Op de route lagen een aantal rapids met een niveau tussen de 2 en 6. Wat gespannen peddelde ik door de Colorado, gelukkig waren de eerste rapids niet zo heftig, zo kon ik aan de nieuwe manier peddelen wennen. Na een korte pauze in het midden van de tocht gingen we op Forster Rapid (5) af. Deze rapid maakt een S bocht, waarbij de golven vooral van de zijkant komen. Vanwege de verraderlijkheid vroeg ik of Joost voor mij wilde gaan varen met zijn raft, zodat als het mis mocht gaan, hij mij met een werplijn uit het water kon vissen. Het was net alsof ik de Goden over me heen geroepen had. Ik ging de rapid in, werd door de eerste golf uit positie gebracht en de tweede spoelde me van de duggy af. Even was het zwart voor de ogen, toen ik boven kwam, klampte ik me vast aan het blauwe gevaarte. Vervolgens klom ik er zonder moeite, midden in de rapid, weer op de duggy en peddelde door. Joost en zijn vader die inmiddels klaar stonden met de werplijn juichten me toe, terwijl ik de rest van de rapid goed door kwam. Omdat het al wat later werd, besloot ik hierna een raft op te gaan en de duggy achterop te leggen. Ondertussen passeerden we prachtige rotsformaties, ook wel bekend als Vishnu Schist (soort gladde leisteen).

Het uitstappen bleek geen onverstandige keuze te zijn geweest. Het kamp waar we op hadden willen kamperen, Randy’s Rock, bleek weggespoeld te zijn. Op zich niet zo’n groot probleem, echter de volgende kampeerplek bevond zich pas vijf mijl verderop, we moesten dus nog een uurtje door, ondanks dat de avond viel. Rustig gleed mijn vinger over de map, toen hij stopte bij Bedrock Rapid (7).
Bedrock (vrij vertaald: vast gesteente) is een rapid die in tweeën gedeeld wordt door een enorm stuk rots in het midden. De veilige route gaat via rechts, echter neemt de stroming je liever mee naar links. Zoals tripleider Chris beschreef, is dit bijna een gegarandeerde flip, dus niet aan te bevelen. Nadat we deze rapid gespot hadden, gingen we er allemaal goed doorheen, best een opluchting omdat dit een van de lastigere rapids zou zijn van de Colorado. We dreven met de stroming mee door naar Galloway Camp en bouwde daar ons kamp op. Dit kamp was gelegen boven de Deubendorff Rapid (7), waarvan je het water continu hoorde razen.

Dag 13 en 14 waren layover days, dit om het internationale team, welke nog steeds met ons optrok een voorsprong te geven en om de omgeving te ontdekken. Naast het kamp lagen twee canyons. De eerste dag zijn Peter, Ronald en ik Stone Creek ingegaan, een smal geitenpad aan de rechterkant leidden ons diep de canyon in, met prachtige uitzichtpunten en unieke stukken natuur. In de middag speelden we ‘Bokken Schieten’, een leuk tactisch kaartspelletje. De dag ging snel voorbij en was voornamelijk relaxt en we genoten van het moment. De dag erna begon met een ochtendwandeling in Galloway canyon, vergezeld met touwen beklommen we een aantal watervallen, die ons toegang verschafte naar een mooie vallei. In de middag waren we terug en leken we af te gaan op een andere relaxte dag. Maar dat bleek anders te zijn.

‘Hé wat zie ik daar de hoek om komen?’ werd er geroepen en er werd stroomopwaarts gewezen. Het leek een drybag, verschillende personen pakten snel verrekijkers, terwijl er ook een geflipte raft de hoek om kwam zetten. Ernaast zwommen mensen en waren anderen een poging aan het doen de zwemmende uit het water te halen. Gezien we vlak boven een rapid zaten, besloten we zo snel mogelijk actie te ondernemen. Ella, Paul en Joost schoten een raft in en peddelden richting de tegemoet stromende spullen en rafts. Aangezien het water koud is (rond de 6 graden), begon de rest van ons team met de voorbereidingen voor ‘noodopvang’. Snel haalde ik een aluminium warmhouddeken uit mijn tas en hielpen we elkaar met thee maakten, hout verzamelen en het vuur op te stoken. Ella, Paul en Joost waren succesvol en haalden het Amerikaanse team richting ons kamp. Snel werden de onderkoelde mensen richting het kampvuur gebracht, aluminium deken omgeslagen en thee aangeboden. Ondertussen hielden anderen van ons team zich bezig met het omkeren van de geflipte boot. Nadat we een aantal touwen bevestigd hadden en heel wat mankracht kregen we de raft in zijn normale positie. Noemenswaardig is dat de Amerikanen achter ons stonden, met een biertje in de hand, instructies te geven. In de avond werden we 10.000 maal bedankt, uitgenodigd om naar Alaska te komen en kregen we allerlei dingen (alcoholische versnaperingen) aangeboden.
Tevens werd er uitgelegd wat er was gebeurt. Hun raft was tegen Bedrock vastgelopen, waarbij de stroming de macht over de raft nam. Aangezien ze er toen niet veel vertrouwen meer in hadden, zijn ze het water ingesprongen, waarna de boot de linkerkant op ging en waar de raft vervolgens flipte, precies zoals onze tripleider Chris eerder had voorspeld. De redding werd later in de tocht als volgt door Chris beschreven: “De redding van de Amerikanen zou gevoeld hebben als een Nederlander die op de afsluitdijk door een Amerikaan wordt gered. Dat wil je gewoon niet”. Maar stiekem mochten ze best blij zijn met die Nederlanders.

Wandeling der wandelingen
De volgende dag motregende het en braken we snel het kamp af. Tijdens het afbreken van de tent bedacht ik me hoe lekker het was dat twee dagen niet gedaan hoeven te hebben. Snel dook ik de duggy in en gingen we door de Deubendorff rapid (7). Ondanks dat ik weer door een golf in een benarde positie werd gebracht, kon ik het deze keer corrigeren en ging ik achterstevoren door de rapid heen.
Na nog geen drie mijl legden we onze rafts aan bij Tapeats Creek. Hier hadden we keuze tussen een wandeling naar de noordrim en terug welke 2,5 mijl stroomafwaarts zou eindigen of om door het smalste stuk van de canyon heen te raften. Met vijf anderen koos ik voor de wandeling. Nadat we de rest hadden uitgezwaaid liepen we al snel langs de heldere Thunder River, richting Thunder spring. Deze waterval ontspringt in de rots en spuit en enkele grote gaten duizenden liters water per minuut. Langs een steil geitenpad gingen we omhoog en kwamen we op een hoogte van 1700 meter, waar Suprise Valley lag. Vanaf hier hadden we een prachtig uitzicht over de canyon. We zagen de Powell Plateau op de noordrim, de Colorado rivier en zuidrim, dit al vergezelt door een heerlijk zonnetje. Na een half uur genoten te hebben, moesten we weer door, om voor het donker beneden te zijn. We wisten niet dat we het mooiste nog tegemoet zouden lopen. Deer Creek, de canyon waar we uit zouden komen kende enorm mooie rondingen en aan het einde hiervan hadden we opnieuw een prachtig uitzicht over de rivier en ons reeds opgebouwde kamp. Vanaf daar de tocht naar beneden ingezet, waar Deer Creek Fall 35 meter naar beneden kletterde. Wat een pracht waterval en wat een heerlijke looproute.

Dag 16 zouden we 14 mijl gaan varen, vandaag zat ik in de raft met Ella en Ronald. Er waren veel niet noemenswaardige rapids, totdat we op riviermijl 150 Upset Rapid (6) tegen kwamen. Bij het spotten merkten we op dat het venijn ‘m in de staart zat. In het midden zat een grote hole, waar het twijfelachtig zou zijn of je er veilig doorheen zou komen, advies was dus links of rechts er langsheen. Chris en Rob gingen ons voor uit. Ze gingen behoorlijk goed, echter werd Rob bij de hole uit de boot gelanceerd. Met de aandacht daarop gefocust, lukte het ons ook niet om de hole links of rechts te passeren. Er was nog maar één ding uitweg: recht er doorheen. Corrigeerde we de richting van de raft en klapt recht de hole in. Een enorm watergeweld kwam op ons af, de raft boog om, maar alles bleef bespaard. Toen we eruit kwamen zagen we Rob verder op in een keerwater drijven. Beheerst peddelden we er heen en hebben Ronald en ik hem aan boord gehesen. Rob kon om de situatie lachen en mankeerde absoluut niets. Uitgelachen door zijn broer (Paul) vertrokken we weer richting onze bestemming voor vandaag, Ledges. Een kamp dat letterlijk uit een aantal richels bestond, waar wij snel het kamp opbouwden. Het was vandaag carnaval en de verjaardag van Peter, daarom trokken we alles uit de kast om er een extra leuke avond van te maken. Als diner hadden we vorstelijke steaks en in de avond vloeide de alcohol rijkelijk, voornamelijk bier en rum. De die-hards van het team, Koen en Rob, zaten nog tot de vroege uurtje bij het kampvuur, terwijl ik in de buitenlucht in mijn slaapzak lag. Half slaperig hoorde ik Koen de volgende uitspraak doen: “Het groepsgevoel van ons lijkt wel op dat van bavianen. We gunnen elkaar wat, we geven elkaar wat, maar we doen vooral alles samen. Dat vind ik echt mooi”. Daarnaast sprak hij over de unieke kans en beleving waarin wij allemaal zaten en dat alles om ons heen zo bijzonder was. Ondanks dat we het allemaal wel wisten, is het altijd leuk als iemand het zo openbaar uitsprak. Minimaal 10 keer. Zelf genoot ik van de prachtige sterrenhemel, het verbaasde me dat ze me elke nacht weer kon betoveren en me aandacht wist vast te houden.

De dagen hierop stonden in het teken van Lava Falls Rapid (9), de heftigste rapid van de Colorado River. Op weg hier naartoe passeerden we Havasu Creek, net als little Colorado, een turquoise gekleurde rivier die zich met de bruine massa vermengt. Ondanks dat dit de tweede keer was, bleef het bijzonder. De nacht brachten we door op Tuckup camp, waarna we doorpeddelden naar Above Lava camp. Onderweg klapte Peter met zijn raft nog op een steen, waardoor Klariska gelanceerd werd en op en andere steen belandde. Chris speelde de redende engel, door zijn peddel buiten boord te teken en te roepen dat Klariska moest vasthouden. Verbaasd pakten ze de peddel vast, afvragend waarom. Wat Chris niet door had, was dat het ondiep was en Klariska gewoon kon instappen. We konden er smakelijk om lachen en zetten onze tocht door naar Above Lava kamp. Dit kamp was gekozen omdat ‘Just Above Lava’ te luidruchtig zou zijn, waardoor we elkaar niet meer zouden kunnen verstaan. Uit nieuwsgierigheid spotten we de heftigste rapid hielden die avond een voorbespreking van 40 minuten over de aankomende 120 meter lange rapid.
 
Lava Falls Rapid
Dag 19 op de rivier voelde weer als D-Day. Dit keer ging het niet om de kwantiteit van de rapids, maar de ‘kwaliteit’ van die ene, Lava Falls Rapid. Het team nam ruim de tijd om alles goed vast te leggen op de rafts. We peddelden van de linkerkant, waar we geslapen hadden, naar de rechter van de rivier, om de rapid nogmaals te spotten. Lava Falls Rapid is ontstaan door enorme rotspartijen die uit de Prospect Canyon de Colorado zijn ingesleurd en daarmee de rapid hebben gevormd. De rapid bestaat uit de enorme ‘Legde hole’ op de top, gevolgd door ontelbare en onvoorspelbare V-golven, met als toetje Big Kahuna 1 en 2, gevolgd door de ‘Cheese Grater’, een rotsformatie zo scherp dat het menig raft zijn drijfvermogen heeft tenietgedaan. Nadat Joost en Pieter de rapid eerst met de kajak hadden gedaan, stapte ik bij Joost en zijn vader, Tommes, in. Onze beide camera’s draaide om dit spektakel vast te leggen. De spanning was om te snijden, de ervaring bracht echter de rust tijdens het benaderde van Lava Falls Rapid. Met perfectie gleden we langs ‘The Legde Hole’, hierna gingen we als rodeorijder de golven over, ontweken de ‘rasp’. Het gevoel als je door Lava Falls gaat is onbeschrijfelijk, maar die 20 seconde van mijn leven zal ik niet snel vergeten.

Euforisch dat we waren besloten we het doel ‘Upper Fat City Camp’ te vervangen voor het 6 mijl eerder gelegen 185 mijl kamp. Geen verkeerde beslissing in eerste instantie, want de zon stond heerlijk aan de horizon en iedereen had wel zin in een relaxte dag. Niet wetende dat we de volgende dag hier spijt van zouden krijgen… Op het 185 mijl kamp lagen restanten van een oude expeditie, bijzonder was dat ze niet in onze riverguide vermeldt stonden, terwijl dit als de Bijbel van de Colorado wordt beschouwd. Omdat onze biervoorraad dreigde op te raken, hadden we maar een whiskyavond ingelast. Het beviel goed en bracht Rob om 3 uur ’s nachts tot de volgende lachwekkende uitspraak: “Koen, het is mij opgevallen dat je neus altijd rood is. ’s Ochtends door de kou, ’s middags door het roeien en ’s avonds door de drank”. “En ooh ja Koen, ga eens bier halen!”.

Door de tijdige stop de vorige dag, moesten we op dag twintig zes mijl extra varen, totaal 20 mijl. Toen we ’s ochtends wakker werden suisde er een wind over ons heen. Hij leek stroomopwaarts te gaan, maar ik besteedde er weinig aandacht aan, sinds het weer hier elke 10 minuten veranderen kon. Helaas was dat vandaag niet het geval, toen we de boten instapten suisde de wind nog steeds met enorme kracht stroomopwaarts en moesten wij tegen de wind in peddelen. Omdat de wind door de canyon heen waait kon je nergens echt goed terecht, overal was de weerstand enorm. Ik was begonnen in de duggy raft, maar na 500 meter ben ik afgestapt om bij Ella en Peter op de boot te komen. Alleen al over de eerste mijl hebben we 50 minuten gedaan, waar we normaal met een gang van tussen de 4 tot 6 mijl per uur peddelden. De hele ochtend peddelden we ons het lamlazeres, zonder dat dit echt effectief was. Gelukkig minderde de wind in de middag, waardoor we ons doel ‘Inidan Canyon’ kamp toch haalden. Uitgeput kwamen we aan. Diep respect had ik voor het hele team, vanwege het doorzettingsvermogen en de wil om verder te gaan. In het speciaal Joost, die elke mijl die dag zonder hulp van anderen had gevaren. De dag eindigde met een goede maaltijd en een gezellige wijnavond.

Last days
Dag 21 t/m 25 waren voornamelijk relaxte dagen met regelmatig een stop voor mooie plekken in de canyon. Dag 21 begon spectaculair. Ella zat achter de peddels en Peter en ik zaten voorin de boot. Ella las voor: “There is a large hole in the middle of 209 mile rapid. A tight right run of the hole is an option, though a wider run to the left of the hole is the typical run. This hole can flip a fully loaded 18-foot raft”. Verbaasd keek ze richting de waterstroom en zei tegen ons: “gaan we er langs of doorheen?”. Verbaasd keken Peter en ik elkaar aan, terwijl onze blikken zich richting haar richtten. Nog geen seconde later riep ze “Yes, we gaan er doorheen, PEDDELEN!”. Snel sloegen wij de peddels in het water en zetten ons aan om door het gat heen te gaan. Vlak voor het gat hielden wij ons goed vast en de beschrijving leek niet voor niets te zijn. De neus van de boot vouwde zich en kwam op Peter en mij af, het was bijna neus tegen neus, waarna de boot zich weer hervormde. We waren veilig door de rapid gekomen. Desondanks ontvingen we veel verontwaardigde en enthousiaste opmerkingen van onze teamleden. Een paar mijl verder op konden we in een warmwaterbron duiken, genaamd Pumpkin Spring. Een aangename verrassing, in vergelijking met het koude water van de Colorado. Vanaf dit punt nam ik de peddels over en voerden we met Rob en Koen richting Diamond Creek. Volgens onze licentie moesten we hier op deze dag voorbij komen, dit in verband met afspraken met de Indianen en we bivakkeerden direct op het volgende kamp.
 
De volgende dag peddelde ik 14 mijl stroomafwaarts met Chris en Koen in mijn boot. We stopten even bij Travertine Falls, een prachtig gevormde waterval aan de rechterkant van de canyon. Voordat we bij het kamp van vandaag aankwamen, Separation Canyon, had ik vier keer gezwommen, niet omdat ik van de boot afgevallen was, maar meer uit flauwigheid om anderen in het water te krijgen. Dit mislukte en daardoor ging ik een aantal keer kopje onder. Separation Canyon, is er een met een roemrucht verleden. De eerste succesvolle Grand Canyon expeditie werd gedaan door John Wesley Powell en zijn team in 1869. Op dit punt had het team een discussie gekregen of het nog wel veilig was om door te gaan. Daarop besloten ze uit elkaar te gaan, de drie mannen die de weg omhoog verkozen richting de noordrim zijn volgens de legende gedood door Indianen. De waarheid zal nooit achterhaald worden, omdat hun lichamen nooit gevonden zijn. Powell’s team heeft de trip succesvol afgemaakt. Nadat wij het kamp hadden opgebouwd, zijn we zelf Separation Canyon gaan ontdekken. Best indrukwekkend met de in je achterhoofd de keuze die de drie mannen ooit gemaakt hebben. Voor mij zag dit er kansloos uit, moet je nagaan hoe bang of hopeloos de drie zich voelden toen ze over de Colorado keken en deze beslissing namen.

Dag 23 kenmerkt zich door twee dingen: relaxte start en het niet meer voorradig hebben van bier. Dit laatste was nogal een probleem, maar desondanks was het een leuke dag bij Suprise Canyon. Je kon merken dat we weer richting de bewoonde wereld kwamen, dit door de vliegtuigstrepen die over de canyon liepen. Dag 24 zette we koers richting Burnt Spring Canyon. De Colorado heeft hier ooit als woeste rivier gestroomd, echter door de komst van de Hoover Dam is er een enorm meer onstaan, die er voor zorgt dat merendeel van de rapids zijn verdwenen. De rapids zelf stonden nog wel op de kaart, echter tussen haakjes, om je geen valse hoop te geven. Bij Burnt Spring zouden we voor de een na laatste keer ons kamp opslaan. Het was weer de kookbeurt van mijn groepje, dus gingen snel aan de slag. De avond duurde niet zo lang, dit geeft meteen aan wat voor negatieve invloed een biertekort kan hebben.

De volgende dag werden we wild uit onze slaap gehaald. Een enorm lawaai galmde door de canyon. Beduusd keek ik uit mijn slaapzak en zag een helikopter over vliegen. Dit was niet geheel verrassend, maar wel dat wij dé plaats hadden uitgezocht waar ze tegenover landden. Helaas niet 1 of 2, maar elk half uur kwamen acht helikopters af- en aanvliegen. Vanaf hier was de menselijke impact ook te zien, toeristische boten lagen in de Colorado, tientallen helikopters per uur gingen over ons heen, zo hier en daar waren er houten gebouwen neergezet en zelfs een vleermuizenhol waar mensen vroeger de mest uithaalde (Bat Cave). We zetten zelf koers richting de laatste mijlen van de Colorado waar we nog een keer het kamp opbouwden. Het was een soort bonte avond. We hadden al vier weken een La Chouffe biertje meegesleept, om deze op de avond aan Chris te geven. Tevens werd er vanuit de groep een boekje gegeven, waarin iedereen een dankwoord had geschreven. Daarnaast gaf iedereen een persoonlijk cadeau, vanuit de canyon. Chris was erdoor geëmotioneerd en dankte ons hartelijk. Ik lag pas een uurtje of 5 in bed, kijkend naar de sterrenhemel. Helaas werd deze door de verlichting van Las Vegas, meer dan 100 kilometer hemelsbreed verderop, veel van de pracht en praal te niet gedaan. Gelukkig viel ik snel in slaap. De volgende ochtend pakten we voor het laatst alles op de boot en zetten we koers richting Pearce Ferry Take Out. Zoals de naam al doet vermoedde was dit het punt waar onze tocht in de Grand Canyon en Colorado eindigden. Als geolied team bouwden we de boten af, namen nog een laatste foto en zaten al snel in de bus terug richting Flagstaff. De dagen hierna als toerist rondgehangen, door vertraging in het Hilton sliepen en terugvlogen naar Schiphol, waar de Grand Canyon familie afscheid nam en verenigd werden met hun gezinnen.

Zoals ik het verslag begon, wil ik het ook eindigen. De Grand Canyon trip was een onbeschrijfelijke en daardoor geweldige ervaring. 25 dagen met gepassioneerde mensen door een prachtig natuurreservaat en een zeer uitdagende rivier. Zelf kon ik erg genieten van de tijdloosheid het niet hebben van stress en de prachtige natuur.

De trip is een ervaring die je aan niemand kan uitleggen, zonder dat diegene hetzelfde heeft ervaren.